آیا دعانویسی و باز کردن سرکتاب برای گشایش امور منفعت دارد؟
به گزارش نور معرفت، خیلی از شهروندان در رویارویی با مشکلات اقتصادی، خانوادگی یا عاطفی خود، به دنبال سریع ترین راه ممکن جهت گشایش امورشان هستند؛ اما آیا راهکار آن رجوع به دعانویسان است؟
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، پدیده ای به نام «دعانویسی» و اصطلاح مبهمی به نام «سرکتاب باز کردن» در بین تعدادی از اقشار جامعه به شدت رواج یافته است. خیلی از شهروندان در رویارویی با مشکلات اقتصادی، خانوادگی یا عاطفی خود، بدنبال سریع ترین راه ممکن جهت گشایش امورشان هستند و بجای رجوع به راه های عقلانی و معنوی، به افرادی مراجعه می کنند که خودرا «اهل علوم غریبه» یا «عارفان اسرار» معرفی می کنند.
بنابر روایت فارس، این افراد که در افکار عمومی با عنوان «دعانویس» مشهور شده اند، اغلب ادعا می کنند می توانند با نوشتن دعا یا بازکردن «راز سرنوشت» زندگی انسان را دگرگون کنند، اما خیلی از این افراد نه اهل معنا، بلکه شیادانی اند که از ناآگاهی و اضطراب مردم سوءاستفاده می کنند.
متخصصان علوم دینی تاکید می کنند که به کارگیری کتاب های موسوم به علوم غریبه یا کوشش برای ارتباط با نیروهای ناشناخته، از دید اسلام شدیداً مذموم است. در داستانها آمده است که انبیاء و اوصیای الهی از چنین اعمالی نهی کرده و بانیان آنرا مورد لعن قرار داده اند. در حقیقت هرگونه کهانت، پیش گویی، یا ادعای نفوذ در عالم جن برای حل مشکلات انسان، به صراحت در زمره ی محرمات الهی به شمار می آید و این حرام زمانی مضاعف می شود که آنرا به دین گره بزنی و خودرا دعانویس و اهل تفأل به قرآن جای بزنی.
بدین سبب رفتن به دعانویسان (طلسم نویسان) نه فقط راهکار درستی برای رفع مشکلات فردی نیست، بلکه خود سبب باز شدن باب جدیدی از گرفتاری های روحی و اعتقادی و گشوده شدن زندگی انسان به روی موجودات ماورایی همچون جنیان و دیوها می شود. خیلی از افرادی که روزی با امید به گشایش، به این مسیر پا گذاشتند، بعدها از کابوس های روحی، تنهایی عمیق و از میان رفتن آرامش درونی خود شکایت داشته اند.
باید گفت این گره ها نه ناشی از طلسم های بیرونی، بلکه از ریشه های درونی و اخلاقی انسان ناشی می شود. همان گونه که در متون دینی آمده است: «هر گره ای ریشه در یک سری اخلاقیات و اعتقادات دارد که سبب بروز آن می شود.» در حقیقت سختی ها و تأخیر در امور، می توانند حامل پیام الهی باشند تا انسان متوجه خطاهای خویش گردد و از مسیر ناصحیح بازگردد.
بر طبق این نگاه توحیدی، گره در کارها نشانه ی بسته شدن درِ رحمت نیست، بلکه نوعی هشدار و بیدارباش از طرف خداوند است؛ چنان که امیر مؤمنان مقابل السلام در دعای کمیل نیز، پنج دسته از گناهان به عنوان عوامل انسداد امور برشمرده شده اند و برای تک تک آنها از خداوند طلب مغرفت می کنند: گناهانی که پرده عصمت را می درند، نقمت و بلا را فرود می آورند، نعمت ها را دگرگون می کنند، دعا را بازمی دارند و بلا را نازل می کنند؛ و در پایان، با عبارت فراگیر «اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِی کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتُهُ وَ کُلَّ خَطیئَةٍ اَخْطَاْتُها»، طلب آمرزش از تمامی ی گناهان و خطاهای خویش می کند؛ یعنی درخواست گشودن راه ها بوسیله آمرزش الهی، نه بوسیله غیر خدا.
دعوت انبیاء و اولیاء همیشه بر این بوده است که راه اصلاح از درون شروع می شود. خداوند در قرآن وعده داده است که: «إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ»؛ یعنی تغییر واقعی هنگامی رخ می دهد که انسان خود تغییر کند. یا در آیه ای دیگر فرموده «وَ مَن یَتَّقِ اللهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجاً وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ » رجوع به دعانویس نقض همین سنت الهی است و هرقدر انسان بیش از مرکز توحید فاصله بگیرد، گره ها شکل پیچیده تری به خود می گیرند.
اما برخی راهکارهای گره گشایی از امور طبق معارف دین عبارت اند از:
* توبه صادقانه و بازبینی در خطاهای پنهان و آشکار
* پرداخت حقوق دیگران و رد مظالم
* خواندن مداوم قرآن
* صدقه دادن پنهانی برای رضای خدا
* صله رحم و دعای پدر و مادر و جلب رضایت آنان
* و مهم تر از همه، توکل حقیقی به خداوند که منشأ آرامش و برکت است.
پس سنت خدا هیچگاه با جادو و طلسم تغییر نمی نماید. ممکنست فردی به کمک قدرت های ماورایی بصورت موقت مشکلی را حل کند، اما این حل موقتی با گناهی بزرگ تر یعنی رجوع به کاهن همراه می شود و در نهایت گره های بعدی به شدت بیشتری پیش روی انسان پدیدار خواهد گشت. گره گشاییِ حقیقی در برگشت به خدا و تسلیم دل در مقابل مشیت اوست، نه در دستان آنهایی که از نور حقیقت دور مانده اند، خود گرفتار هزار مشکل اند و می خواهند برای دیگران هم نسخه بپیچند. آنها که آخرت خودرا به دنیای شان فروخته اند تا بوسیله طلسم به اسم دعا کسب و کاری ایجاد کنند.
خلاصه اینکه به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، پدیده ای به نام دعانویسی و اصطلاح مبهمی به نام سرکتاب باز کردن در میان بعضی از اقشار جامعه به شدت رواج یافته است. در داستانها آمده است که انبیاء و اوصیای الهی از چنین اعمالی نهی کرده و بانیان آن را مورد لعن قرار داده اند. بر اساس این نگاه توحیدی، گره در کارها نشانه ی بسته شدن درِ رحمت نیست، بلکه نوعی هشدار و بیدارباش از جانب خداوند است؛ چنان که امیر مؤمنان مقابل السلام در دعای کمیل نیز، پنج دسته از گناهان به عنوان عوامل انسداد امور برشمرده شده اند و برای تک تک آنها از خداوند طلب مغرفت می کنند: گناهانی که پرده عصمت را می درند، نقمت و بلا را فرود می آورند، نعمت ها را دگرگون می کنند، دعا را بازمی دارند و بلا را نازل می کنند؛ و در پایان، با عبارت فراگیر اَللّهُمَّ اغْفِرْ لِی کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتُهُ وَ کُلَّ خَطیئَةٍ اَخْطَاْتُها، طلب آمرزش از همه ی گناهان و خطاهای خویش می کند؛ یعنی درخواست گشودن راه ها بوسیله آمرزش الهی، نه بوسیله غیر خدا.
منبع: نور معرفت
مطلب نورمعرفت را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان نورمعرفت در مورد این مطلب