پیام های حماسه حسینی ۱۵ ؛
ترور شخصیت برای اینست که مردم جذب عالم نماها شوند
نور معرفت: به گزارش نور معرفت، به مناسبت فرارسیدن ایام عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین ضد السلام در سلسله مطالب پیام های حماسه حسینی به واکاوی زمینه ها و اهداف نهضت سرخ حسینی می پردازیم.
خبرگزاری مهر-گروه دین و اندیشه: عاشورا نه یک حادثه که یک فرهنگ است؛ فرهنگی برخاسته از متن اسلام ناب محمدی که نقش حیاتی را در استقامت ریشه ها، رویش شاخه ها و رشد بار و برهای آن ایفا کرده است. نهضت عاشورا هیچ وقت در محدوده زمان و جغرافیای خاصی محصور نمانده است، بلکه همواره الهام بخش تشیّع در جهت حرکت ها، جنبش ها و قیام های راستین شیعه بلکه خیلی از نهضت های آزادی خواهانه دیگر در مقابل کانون های ظلم و کفر و نفاق بوده است. علما و اندیشمندان مسلمان همواره برای حراست از کیان فرهنگ عاشورا، نه فقط آنرا در طول اعصار متمادی بازگو کرده است، بلکه حتی به بازسازی آن و پاسداری از ارزش های ناشی از آن پرداخته است. بازسازی مضامین و مفاهیم بلند فرهنگ عاشورا در هر عصر و زمانی به فراخور حال آن زمان، تاثیر بسیار شگرف و سازنده ای در راه پیشبرد اهداف مقدسی همچون نشر معارف و فرهنگ اسلام ناب، بر جای نهاده است. تاریخ شیعه گواه صادق و روشنی از این بازسازی ها است.
گفتار آیت الله مصباح در عین برخورداری از صلابت و متانت، بی پیرایگی خاص خویش را داشت، و از برکات وجود شخصیت گرانقدری نشأت می یافت که زبانش بیان قرآنی، دلش مالامال از عشق الهی، و جانش لبریز از محبت و ارادت به حضرت ختمی مرتبت (ص) و خاندان عصمت و طهارت (ع) بود. درصددیم به مناسبت فرارسیدن ایام عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین ضد السلام در سلسله مطالب «پیام های حماسه حسینی» به واکاوی زمینه ها و اهداف نهضت سرخ حسینی بپردازیم.
آنچه در ادامه می خوانید بخش پانزدهم از سلسله درس های عاشورایی آیت الله محمدتقی مصباح یزدی می باشد که در ماه محرم ۱۴۲۱ ایراد گردید:
طی جلسات گذشته تلاش شد سوال هایی که پیرامون مسائل عاشورا و قیام ابی عبد الله مطرح می شود و به ذهن نوجوان ها و جوانان خطور می کند و برای آن به دنبال جواب روشنی هستند، بررسی شود.
از جمله مسائلی که دیشب اشاره کردم، این بود که همه ما شنیده ایم قیام ابی عبد الله برای احیای اسلام بود. این یک عنوان کلی است، و درست برای ما روشن نیست که چگونه حضرت (علیه السلام) برای احیای اسلام قیام کرد؟ و این قیام چگونه وسیله ای برای احیای اسلام قرار گرفت؟ آیا حضرت (علیه السلام) به هدفی که برای آن قیام کرده بود رسید یا نه؟ دیشب قسمتی از وصیت حضرت ابی عبد الله الحسین (علیه السلام) به برادرشان محمد حنفیه را قرائت کردم و با عنایت به بیانات اخیر مقام معظم رهبری ادام اللّه ظله العالی بر جمله «اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاح فی أُمَّةِ جَدّی» (بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۳۲۹، باب ۳۷) تکیه کردم.
امر به معروف و نهی از منکر
حضرت به دنبال جمله مذکور می فرماید: «وَ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهی عَنِ الْمُنْکَر»؛ تعبیر «امر به معروف و نهی از منکر» و همینطور این مطلب را که «قیام عاشورا برای امر به معروف بود»، زیاد شنیده اید. ولی در این جا این ابهام و سوال باقی می ماند، که چه تفاوتی بین امر به معروفی که ما شنیده ایم، علما از آن بحث می کنند، و شرایط ویژه ای برای آن قائل هستند، با امر به معروفی که حضرت (علیه السلام) بیان می کنند و به آن عمل می کنند، وجود دارد؟ ما چنین امر به معروفی نشنیده بودیم که انسان برای تحقق آن دست زن و فرزندان خویش را بگیرد، در بیابانی بی آب و علف با عده ای که توجهی به امر به معروف او نکرده اند بجنگد و در آن جا به شهادت برسد. این چگونه امر به معروفی است؟
از طرف دیگر، ما شنیده ایم که برای امر به معروف و نهی از منکر شرایطی ذکر می کنند و می گویند شرط امر به معروف اینست که انسان خوف ضرر نداشته باشد. حال آن که حضرت (علیه السلام) در این جا با یقین به ضرر مبادرت به امر به معروف کردند. چگونه این عمل حضرت با احکامی که ما در مورد امر به معروف و نهی از منکر می شناسیم و با آنها آشنا هستیم، سازگاری دارد؟ به دنبال این سوال بعضی می گویند که این نوع امر به معروف حکمی اختصاصی برای سیدالشهداء (علیه السلام) بود که از آسمان نازل شده بود و فقط در حق ایشان بود. بعضی ها هم این گونه می گویند که برای هر کدام از ائمه اطهار (علیهم السلام) وظیفه ای اختصاصی وجود داشته است که از طرف خدا برای آنان تعیین و مشخص شده بود، و این اعمال ملاک عامی نداشته و قابل سرایت به دیگران نیست. آیا این پاسخ صحیح و قانع کننده ای است؟ آیا این امر به معروف خاصی بود که سیدالشهداء (علیه السلام) به این شکل انجام بدهد، یا نه امکان دارد روزگاری بیاید که لازم باشد افراد دیگری به همین صورت عمل کنند؟ این ها سوال هایی است که امکان دارد مطرح شود و حتی امکان دارد ابتدائاً جواب های مثبت یا منفی هم به نظر برسد. اما باید سوال را مورد توجه قرار داد و جواب روشن کننده ای برای آن ارائه نمود.
قبل از اینکه به توضیح جواب این سوال ها بپردازیم، خوب است اشاره ای به اهمیت امر به معروف و نهی منکر در قرآن، روایات و کلمات اهل بیت: داشته باشیم.
اهمیت امر به معروف و نهی از منکر
در جامعه اسلامی ما، همچون نخستین مسائلی که در خانواده و مدرسه به کودکان آموزش داده می شود اصول و فروع دین است، و در شمار فروع دین فرع هفتم و هشتم را امر به معروف و نهی از منکر ذکر می کنند. یعنی امر به معروف و نهی از منکر هم مثل نماز و روزه واجب است. بنا بر این وجوب امر به معروف و نهی از منکر برای همه مردم روشن است، و همه می دانند که از ضروریات دین است، و جای این شبهه نیست که کسی بگوید قرائت من در مورد این دو عنوان اینست که در اسلام امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست. این دو امر از ضروریات اسلام است، و حتی کسی که در مکتب درس خوانده می داند که در اسلام امر به معروف و نهی از منکر از ضروریات دین است.
آیات فراوان و متنوعی در رابطه با امر به معروف و نهی از منکر وجود دارد که جای هیچ گونه شبهه و ابهامی باقی نمی گذارد. همینطور روایات هم در اینباره بسیار است. من از بین روایات چند روایت را بعنوان نمونه و برای تبرک و تیمن نقل می کنم تا ذهن شما با فرهنگی که در این مورد بر ذهنیت مسلمان ها و متدینان حاکم بوده است، آشنا شود.
مرحوم شیخ طوسی (قدس سره) در کتاب تهذیب و همینطور مرحوم کلینی در اصول کافی چنین روایت می کنند که: «عن جابر عن ابی جعفر (علیه السلام) قال «یَکُونُ فی آخِرِ الزَّمانِ قَومٌ یُتَّبَعُ فیهِ قَومٌ مُراؤُونَ، یَتَقَرَّؤُونَ وَ یَتَنَسَّکُونَ، حُدَثاءٌ، سُفَهاء، لا یُوجِبُونَ أُمْراً بِمَعْرُوف وَ لا نَهْیاً عَنْ مُنْکَر، الاّ اَذا اَمِنُوا الضَّرَرَ، یَطْلُبُونَ لاَِنْفُسِهِمُ الرُّخَصَ وَ الْمَعاذیرَ…» (تهذیب الاصول، ج ۶، ص ۱۸۰) حضرت باقر (علیه السلام) به جابر می فرمایند: در آخر الزمان مردمی خواهند بود که از گروه خاصی پیروی می کنند، و در رفتار و گفتارشان به آن گروه خاص اعتماد می کنند. (آن گروه خاص که مورد اعتماد مردم قرار می گیرند، طبعاً از کسانی هستند که مردم آنها را عالم و اشخاص موجهی دانسته، و مورد اعتماد می شمارند و حرف آنها را گوش می کنند).
این اشخاص دارای این صفات می باشند: «یَتَقَرَّؤُنَ وَ یَتَنَسَّکُون»؛ یتقرؤن از ماده قرائت است. در صدر اسلام، بالاترین علما کسانی بودند که قرآن و علوم قرآنی را خوب می دانستند و به دیگران تعلیم می دادند. به این افراد می گفتند: «قُرّاء»؛ مثلا هنگامی که می خواستند برای شهری، کشوری، یا گروهی که تازه مسلمان شده بودند مُبلغ بفرستند، یکی از این قُراء را می فرستادند و آنها قرآن را برای مردم می خواندند، تفسیر می کردند و تعلیم می دادند، و به این وسیله آنان را هدایت می کردند. به همین جهت قراء بعنوان علمای برتر در صدر اسلام مشهور بودند. اما افرادی بودند که خویش را به لباس قراء در می آوردند. یعنی افرادی بودند که صلاحیت این کار را نداشتند، اما به این کار تظاهر می کردند. عبارت «روحانی نما» در اصطلاحات امروزی معادل مناسبی برای آن است.
امام باقر (علیه السلام) می فرمایند مردم آخر الزمان از روحانی نمایانی تبعیت می کنند، که تظاهر به قاری بودن و عالم بودن می کنند. همینطور تظاهر به عبادت می کنند. «یتنسکون»، از ماده نُسک است و ناسک یعنی کسی که عبادت می کند. تنسک یعنی تظاهر به عبادت کردن. خیلی اهل عبادت نیستند، ولی در حضور مردم بگونه ای قیافه می گیرند، که مردم تصور می کنند آنها اهل عبادت هستند.
«حُدَثاءُ سُفَهاء» افرادی که مردم در آخر الزمان از آنها پیروی می کنند، انسان های تازه کار و سطحی نگر هستند و عمقی ندارند. «لا یُوجِبُونَ أمْراً بِمَعْرُوف وَ لا نَهْیاً عَن مُنْکَر اِلاّ اِذا اَمِنُوا الضَّرَر» این افراد که مردم از آنها تبعیت می کنند، تکلیفی برای امر به معروف و نهی از منکر قائل نیستند، آنها به مردم می گویند امر به معروف و نهی از منکر واجب نیست، مگر جایی که ضرری نداشته باشد، امر به معروف و نهی از منکر جایی واجب است که گفتن و نگفتن آن برای شما مشکلی ایجاد نکند، و الا اگر امر به معروف و نهی از منکر مشکلی ایجاد نماید واجب نیست، و نباید نسبت به آن اقدام نمود. «یَطْلُبُونَ لاَِنْفُسِهِمُ الرُّخَصَ وَ الْمَعاذیر»، این افراد که تظاهر به عمل و تقوا می کنند، به دنبال بهانه ای هستند که از زیر بار تکلیف شانه خالی کنند.
چون بالاخره امر به معروف و نهی از منکر خواه ناخواه، مشکلات و تبعاتی دارد. افرادی که مورد نهی از منکر قرار می گیرند، این مسأله برایشان ناخوشایند است و دیگر مرید انسان نمی شوند، امکان دارد به دنبال این نهی از منکر مثلا کمک های مادی و احترامی که برای انسان داشتند دیگر انجام ندهند و از اطراف انسان پراکنده شوند. اگر انسان بگوید چرا این منکر را انجام می دهی، یا اینکه فلان معامله ات درست نیست، چرا مراسم ازدواج را این گونه بر پا کردی، چرا در فلان مجلس مطرب بردی، چرا در آن جا مجلس رقص به راه انداختی، چرا مرتکب گناه شدی، و مواردی از این قبیل، کسانی نهی شدن از این منکرات را دوست ندارند، از اطراف انسان پراکنده می شوند. و برخی افراد هم برای اینکه موقعیت خویش را بین مردم از دست ندهند، تلاش می کنند این گونه مطالب را مطرح نکنند، و به دنبال بهانه ای می گردند که از زیر بار تکلیف امر به معروف و نهی از منکر شانه خالی کنند، تا بتوانند با مردم بسازند و کنار بیایند.
خوب، این افراد عالم نما و روحانی نما هستند، در واقع این ها صلاحیت رهبری و راهنمایی مردم را ندارند. این ها عالمان حقیقی را از میدان بیرون کرده و خویش را به جای آنان جا زده اند. افرادی با این خصوصیات برای اینکه عالمان حقیقی را از صحنه بیرون کنند، باید کاری انجام دهند که آنها را از چشم مردم بیندازند.
لذا تلاش می کنند برای آن عالم حقیقی، برچسب هایی درست کنند، نقطه ضعف هایی پیدا کنند. ساده ترین کاری که می توانند انجام دهند اینست که اشتباهی در کلام یا رفتار آن عالم حقیقی پیدا کنند و آنرا زیر ذره بین قرار داده و بزرگ کنند. بالاخره علمای حقیقی هم که معصوم نیستند، امکان دارد گاهی اشتباهی مرتکب شوند، فرض کنید در میان صد سخنرانی یک جمله را اشتباه بگویند، آماری را اشتباه نقل کنند، در خواندن آیه ای از قرآن گرفتار خطا شوند، دیگران که پای منبر نشسته اند، وقتی اشتباه او را بفهمند، می گویند این آقا اشتباه کرد، بلد نیست قرآن بخواند، یا اینکه در نقل فلان آمار اشتباه کرد. ولی اگر بنا باشد خود این آقایان ده دقیقه سخنرانی کنند، آن گاه می فهمند صحبت کردن چه مشکلاتی دارد.
به هر حال، افراد عالم نما به دنبال این هستند که نقطه ضعفی از کسی پیدا کنند، و آنرا زیر ذره بین قرار دهند که فلان کلمه را اشتباه گفت، فلان مطلب را اشتباه نقل کرد. بالاخره هر عالم با تقوایی امکان دارد در موردی نقطه ضعف داشته باشد، و یا حد اقل اشتباه کند. هر چه با تقوا باشد، حتی اگر نزدیک به عصمت هم باشد، ولی معصوم از اشتباه نیست. انسان امکان دارد اشتباهاً کار خلافی را انجام دهد، یا حتی امکان دارد کاری را برای خود واجب بداند، بعد معلوم شود که اشتباه کرده است، این کار واجب نبوده است. پس به هر حال امکان دارد که از بهترین عالمان، از بهترین شخصیت ها هم نقطه ضعف هایی پیدا شود. این روحانی نماها، منتظر هستند تا از روحانیون حقیقی نقطه ضعفی پیدا کنند، و آنها را چند برابر بزرگ کرده، از تار مویی پلاسی ببافند و از پر کاه ی کوهی بسازند، و آن عالمان حقیقی را در چشم مردم تضعیف کنند.
به زبان امروزی ترور شخصیت کنند، تا مردم از اطراف عالمان واقعی پراکنده شوند، و جذب عالم نماها شوند. این را من نمی گویم، به حسب این روایت که در تهذیب شیخ طوسی (قدس سره) و همینطور اصول کافی نقل شده، امام باقر (علیه السلام) به جابر، یکی از اصحاب سرّشان می گوید: «یَتْبَعُونَ زَلاّتِ العُلَماء وَ فَسادَ عِلْمِهِم»، این ها اشتباهات، لغزش ها و مواردی از عمل عالمان حقیقی را که اشتباه و غلط بوده دنبال می کنند. «یُقْبِلُونَ عَلَی الصَّلاةِ وَ الصّیامِ وَ ما لایَکْلِمُهُم فی نَفْس وَ لا مال»، این عالم نمایان، در انظار مردم به انجام نماز و روزه و اعمالی که برای مال و جانشان خطری ندارد رو می آورند. «یُقْبِلُون»، یعنی اقبال می کنند، به نماز و روزه رو می آورند، «وَ ما لا یَکْلِمُهُم فی نَفْس وَ لا مال»، یعنی اعمالی را برمی گزینند که به مال و جانشان صدمه ای وارد نمی سازد.
و حال آن که امر به معروف و نهی از منکر به مال و جان انسان صدمه می رساند، اگر امر به معروف و نهی از منکر صورت بگیرد، حداقل کمک هایی را که دیگران به انسان می کردند، قطع می کنند. پولدارها، سرمایه دارها، زورمداران، و یا کسانی که قدرتی در اختیار دارند، چون دارای تمکن بیش تری هستند، امکان ارتکاب گناهان بزرگ را هم دارند، بنا بر این وقتی عالم نماها بخواهند امر به معروف و نهی از منکر کنند با اصحاب زور و زر مواجه می شوند، که برخورد با آنها باعث کم شدن منافع می شود، بنابراین به دنبال عبادتی می روند که هیچ لطمه ای به مال و جانشان نزند «لایکلمهم»، زخمه به مال و جانشان نزند.
«وَلَو أَضَرَّت الصَّلاةُ بِسائِرِ ما یَعْمَلُونَ بِاَمْوالِهِم وِ أَبْدانِهِم لَرَفَضُوها کَما رَفَضُوا أَتَّمَ الْفَرائِض» اگر زمانی شرایطی پیش آید که نماز خواندن هم باعث بروز مشکلی برای مال و جانشان شود، نماز را هم رها می کنند. چون ملاک ترک امر به معروف و نهی از منکر ضرر بود. این ها می ترسند به مال و جانشان ضرر برسد، بنابراین امر به معروف و نهی از منکر را ترک کرده اند. حال اگر نماز هم باعث ضرر به مال و جان باشد، بر مبنای همان ملاک آنرا ترک می کنند. «کَما رَفَضُوا أَتّمَّ الْفَرائِضَ وَ أَشْرَفَها» ۱ آنها بالاترین، کامل ترین و شریف ترین فریضه ها، یعنی امر به معروف و نهی از منکر را به خاطر ضرر به مال و جان ترک کردند، از ترس اینکه مبادا به منافعشان خسارت وارد آید. لذا، اگر نماز هم این ضرر را به آنها بزند، آنرا هم ترک می کنند.
حضرت (علیه السلام) می فرمایند: امر به معروف أتم الفرائض و أشرف الفرائض است، حتی از نماز هم بالاتر است، «اِنَّ الاَْمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهْیَ عَنِ الْمُنْکَرِ فَریضَةٌ عَظیمَة»، امر به معروف و نهی از منکر مسأله ساده ای نیست، فریضه بسیار بزرگی است که «بِها تُقامُ الْفَرائِض»، اگر امر به معروف و نهی منکر نباشد، به سایر واجبات هم عمل نمی گردد، و سایر واجبات در جامعه زنده نمی ماند. حیات و بقای دین و احکام آن، به امر به معروف و نهی از منکر است. اگر به این دو واجب عمل نشود، سایر واجبات هم ترک می شود. روحانی نماها چنین انسان هایی هستند. «مردمی پیدا می شوند جو فروش و گندم نما»، در جامعه افرادی هستند که خویش را اهل علم و در کافی «أسمی الفرائض» نقل شده است.
عبادت معرفی می کنند و بارزترین خصوصیت آنها اینست که به امر به معروف و نهی از منکر اهمیت نمی دهند، مگر در مواردی که هیچ ضرری برای آنها نداشته باشد.
حضرت (علیه السلام) فرمودند در آخر الزمان چنین افرادی پیدا می شوند، بعد نتیجه گیری می کنند که «هُنالِکَ یَتِّمُ غَضَبُ اللّهِ عَلَیْهِم» زمانی که مردم این گونه شدند و دنباله رو چنین افرادی گشتند غضب خدا بر این مردم کامل می شود: «فَیَعُمُّهُمْ بِعِقابِه»، همه مردم را مورد عقوبت قرار می دهد «وَ یَهْلِکُ الاَْبْرارُ فی دارِ الْفُجّار» هنگامی که عقاب عمومی خدا برای همه مردم نازل شده، بد و خوب، و تر و خشک را با هم می سوزاند، «وَ الصِّغارُ فی دارِ الْکِبار»، حتی اطفال هم همراه با بزرگترها مشمول عقوبت خواهند شد، آن گاه که چنین وضعیتی در جامعه به وجود آید که امر به معروف و نهی از منکر ترک شود، چنین بلای همگانی خواهد آمد و کسی از آن استثنا نمی گردد.
باز امام (علیه السلام) مجدداً نسبت به امر به معروف و نهی منکر تذکر می دهد «اِنَّ الاَْمْرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْیَ عَن الْمُنْکَرِ سَبیلُ الاَْنْبیاء» امر به معروف و نهی از منکر راه انبیا است، کسانی که می خواهند راه انبیا را بروند، باید اهل امر به معروف و نهی از منکر باشند و اگر این گونه نباشند راه دیگری را رفته اند و دنباله رو انبیا نیستند؛ «وَ مِنْهاجُ الصّالِحین»، برنامه افراد صالح و شایسته همین مساله به معروف و نهی از منکر است؛ «فَریضَةٌ عَظیمَةٌ بِها تُقامُ الْفَرائِض» مجدداً حضرت تکرار می فرمایند که اقامه سایر واجبات هم در گرو امر به معروف و نهی از منکر است؛ «وَ تَأْمَنُ الْمَذاهِب»، امنیّت راه ها در سایه امر به معروف حاصل می شود؛ «وَ تَحِلُّ الْمَکاسِب»، حلیت کسب ها در سایه امر به مشهور است. اگر مردم می خواهند کسب و تجارت آنها حلال شود، باید در اقامه امر به معروف و نهی از منکر تلاش داشته باشند. در غیر این صورت کم کم ربا در کسب آنها سریان یافته و اگر کسی از آن نهی نکند مردم حلال و حرام را درست تشخیص نخواهند داد. زمانی که چنین شد کسب های حلال به حرام مبتلا می شود.
«وَ تُرَدُّ الْمَظالِم»، در سایه امر به معروف و نهی منکر مظلمه ها بر می گردد. اگر کسی حق دیگری را ضایع کرده باشد، رواج امر به معروف و نهی از منکر در جامعه سبب می شود حق به صاحب آن برگردد. «وَ تَعْمُرُ الاَْرْض» آبادانی زمین در سایه امر به معروف و نهی از منکر است. چونکه دایره امر به معروف و نهی از منکر آن قدر وسیع است که در مقابل سودجویانی که به خاطر قدرت یا سود بیش تر، محیط زیست را تخریب می کنند، هم می ایستد. کارخانه دارانی که امور بهداشتی را رعایت نمی کنند، و محیط زیست را آلوده می کنند، برای چیست؟ آنها سود بیش تر می خواهند. با امر به معروف و نهی از منکر جلو این گونه اعمال هم گرفته شده، محیط سالم می شود، و زمین آباد می گردد.
«وَیُنْتَصَفُ مِن الاَْعْداء» زمانی که امر به معروف و نهی از منکر باشد دشمنان هم منصف می شوند، یعنی دشمنان هم به رعایت انصاف وادار می شوند. آن گاه که صاحبان قدرت اهل امر به معروف و نهی از منکر باشند، دیگر دشمنان جرأت نمی کنند مبادرت به ظلم کنند، به این شرط که امر به معروف و نهی از منکر در جامعه رواج داشته باشد. تنها این نیست که یک نفر در موردی بعنوان کاری فردی و مقدس و به قصد اتمام حجت انجام دهد و به آن اکتفا کند. اگر امر به معروف در جامعه رواج داشته باشد، دیگر دشمنان جرأت پیدا نمی کنند مؤمنان را مورد هجوم خصمانه خود قرار دهند. و نهایتا حضرت (علیه السلام) می فرمایند «وَ یَسْتَقیمُ الاَْمْر»، کارها در سایه امر به معروف ونهی از منکر به سامان می رسد. این همان اصلاح است. مفاسد برطرف می شود، و کارها به سامان می رسد. این ها نتایج امر به معروف و نهی از منکر است.
امام (علیه السلام) از یک طرف اخطار می دهند که در آخر الزمان، امر به معروف و نهی از منکر رنگ می بازد، گاهی برخی از مردم عمل می کنند، اما به شرط اینکه برای آنها ضرری نداشته باشد؛ ولی عملاً امر به معروف و نهی از منکر رواج و رونق خویش را از دست می دهد و در جامعه مطرود و منزوی می شود. امام (علیه السلام) اخطار می دهد که اگر چنین وضعی پیش آمد از عقاب خدا بترسید. عذابی نازل می شود که تر و خشک، و بزرگ و کوچک را با هم می سوزاند. از طرفی دیگر حضرت (علیه السلام) پس از اخطار نصیحت می کنند که چه باید کرد که این گونه نشود، چنین روزگاری خواهد آمد، شما که تابع من هستید، نصیحت های مرا یعنی امام باقر (علیه السلام) را گوش کنید. تا به این بلا مبتلا نشوید.
منبع: nooremarefat.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب