ماجرای سالم ماندن پیکر عالمی که برای حضرت زهرا(س) کتاب نوشت
به گزارش نور معرفت، آیت الله سید محمد کاظم قزوینی خطیب و سخنور دانشمند و توانا بود. با آنکه در منبر آرام و دلنشین سخن می گفت، قدرت عجیبی در پیام رسانی داشت و شنونده را مجذوب سخن خویش می ساخت.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، زندگی آیت الله سید محمد کاظم قزوینی، سرشار از ارادت و عشق به خاندان (ع) بود. او به رغم دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطان حنجره، در ۳۲ سال پیش در شهر مقدس قم درگذشت. بعد از تشییع پرشور او، پیکر پاک و مطهرش در حسینیه کربلایی های مقیم قم، در محراب حسینیه، دقیقاً زیر منبری که سال ها به عرض ارادت به خاندان مشغول بود، به خاک سپرده شد.
بنابر روایت مهر، بر روی سینه این عالم بزرگ، کتاب «فاطمه الزهرا (س) من المهد الی اللحد» قرار داده شده بود. این کتاب که به زبان های مختلف، همچون زبان فارسی ترجمه شده است، نمایانگر عمق محبت او به حضرت فاطمه (س) و تعهدش به ترویج معارف خاندان (ع) بود. بعد از گذشت ۱۷ سال و باتوجه به توسعه حرم حضرت فاطمه معصومه (س)، خانواده ایشان خواسته اند که حسینیه مذکور به علت همجواری با حرم مطهر تخریب شود. در این راستا، قبر ایشان نبش شد و مشاهده گردید که بدنشان تازه و کفن دست نخورده و سالم باقیمانده است. کتاب فاطمه زهرا (س) نیز کماکان بر روی سینه مبارکشان قرار داشت. سر انجام پیکر نورانی آیت الله سید محمد کاظم قزوینی موقتا در یکی از سردخانه های شهر مقدس قم نگهداری شد و سپس برای تدفین به کربلای معلی منتقل گردید و در کنار حرم حضرت امام حسین (ع) آرام گرفت.
آیت الله قزوینی که بود؟
مرحوم آیت الله سید محمد کاظم قزوینی به سال ۱۳۴۸ هجری قمری در شهر مقدس کربلا، در خانواده ی علمی و روحانی «قزوینی» که از خانواده های اصیل و ریشه دار آن خطه ی قهرمان خیز به شمار می آید، دیده به جهان گشود. نسب این مرد دانشور جهاد و خاندانش به سالار پروا پیشگان و ستم ستیزان، امام کاظم مقابل السلام می رسد و از این خاندان شناخته شده، دانشوران بزرگ، سخنوران اندیشمند، شاعران هدف دار و دلسوخته، نویسندگان و مفسران دانشمند و فقها و مجتهدان نامداری قامت برافراشته و هر کدام خدمات بهادار ی علمی، فکری، فرهنگی، عقیدتی، اخلاقی و اجتماعی به جهان اسلام نمودند و ضمن تلاش در رسانیدن پیام قرآن پیشوایان نور به مردم، از راه و رسم افتخارآفرین خانواده و حیات رسالت به سان سربازانی آگاه و فداکار، پاس داشتند. که همچون آنان می توان آیت الله سید هاشم قزوینی، آیت الله سید محمد ابراهیم قزوینی، آیت الله محمد حسن قزوینی و دیگران، آیت الله سید محمد کاظم قزوینی را برشمرد.
پیمایش راه کمال
مرحوم آیت الله قزوینی در دوران کودکی زیر سایه ی پدر گرانقدرش، مرحوم آیت الله سید ابراهیم قزوینی، پرورش یافت و از همان آغازین مراحل زندگی با رهنمود پدر، تلاش در راه کسب دانش و آراستگی به ارزش های انسانی را شروع کرد. و در پرتو هوش سرشار و کوشش خستگی ناپذیر خویش به پیمایش راه زندگی پرداخت و پله های ترقی را یکی بعد از دیگری پشت سر نهاد.
علامه قزوینی در بهار زندگی، نعمت وجود پدر و مادر پرمهر خود را از دست داد و اندوه جانکاه فقدان آنها، پشتوانه ی مهم زندگی اش، قلب جوان و پرمهر او را بسختی فشرد. خود در تشییع پیکر آنان شرکت جست و با یاد و نام سالارش حسین مقابل السلام و خواندن اشعار در رثای آن حضرت، کشتی طوفان زده دل را به ساحل شکیبایی و آرامش سوق داد. او با وجود غروب پدر و مادر، از آسمان زندگی و هجوم سختی ها و فشار تنگدستی و محرومیت، راه کسب دانش و کمال را که به رهنمود پدر و تحت نظارت وی در پیش گرفته بود، رها نساخت بلکه با تلاشی خیلی به راه خویش ادامه داد و بعد از تکمیل سطح در حوزه ی علمیه کربلا، سال ها در دروس خارج فقه و اصول علمای بزرگ آن سامان شرکت جست. و آنگاه خود به سان ستاره ای درخشانی به نورافشانی پرداخت و علاوه بر پیام رسانی، از راه خطابه و منبر به تدریس فقه و اصول و تفسیر پرداخت و شاگردان بسیاری، خصوصاً در هنر سخنوری و پیام رسانی، به دست باکفایت خویش پروراند که گروهی از آنان اینک از سخنوران دانشمند و بنام به شمار می روند و در کشورهای مختلف به پیام رسانی و خدمت به فرهنگ قرآن و خاندان مفتخرند.
او خطیب و سخنور دانشمند و توانا بود. با این که در منبر آرام و دلنشین سخن می گفت، قدرت عجیبی در پیام رسانی داشت و شنونده را مجذوب سخن خویش می ساخت. به هنگام وعظ و خطابه، آگاهی می بخشید و آنگاه که یاد و نام حسین را می برد، بگونه ای رویداد غمبار عاشورا را مجسم می ساخت که شور و هیجان به پا می کرد. در همه ی سخنرانی هایش از قرآن و نهج البلاغه و روایات الهام می گرفت و بهترین درس ها را از بالاترین کتاب و شایسته ترین انسان ها باز می گفت و چون خود فردی با اخلاص و با معنویت بود، سخنانش آثار سازنده ای بجا می نهاد و دل ها را نرم می کرد. از موهبت های خدا به آیت الله قزوینی این بود که مرد قلم بود و قلمش در خدمت فرهنگ قرآن و خانواده و حیات رسالت می چرخید، که بعضی از آثار فکری و قلمی آن بزرگوار عبارت اند از:
سیره الرسول الاعظم، علی من المهد الی اللحد، شرح نهج نهج البلاغه (در سه جلد)، فاطمه الزهرا من المهد الی اللحد، الامام الحسین من المهد الی اللحد، فاجعه الطف و مقتل الحسین، زینب الکبری من المهد الی اللحد، موسوعه الامام الصادق مقابل السلام (در شصت جلد)، الامام الجواد من المهد الی اللحد، الامام الهادی من المهد الی اللحد، الامام العسکری من المهد الی اللحد، الامام المهدی من المهد الی الظهور و کتاب های باارزش دیگری که برخی به زبان های مختلف ترجمه شده اند.
مرد هجرت و جهاد
او مرد هجرت بود و برای رساندن پیام قرآن و خانواده و حیات رسالت به سفرهای تبلیغی مهمی دست زد که ره آوردی درخشان داشت. او سفرهایی به مراکش، استرالیا، مصر، کویت، حجاز، هندوستان، پاکستان، سوریه، لبنان، تایلند و برخی کشورهای آفریقایی نمود و هدفش در همه جا این بود که پیام قرآن و عترت را به گوش ها برساند. چون به دانش و بینش و ایمان و عمل مسلح بود، در این سفرها آثار سازنده ای از خود به یادگار نهاد که یکی از نمونه های آن این بود که: «در مراکش به استناد یک روایت جعلی، دایر بر این که کشتی حضرت نوح روز عاشورا به ساحل نشست و توبه ی حضرت آدم روز عاشورا پذیرفته شد»، روز عاشورا را بطور رسمی عید می گرفتند و صدها مجلس ازدواج به راه می انداختند و شیرینی ها پخش می کردند. اما بعد از کوشش های علمی و فکری و قلمی ایشان، این سنت سیاه اموی ریشه کن شد و بجای آن مجالس وعظ و عزاداری برای سالار شهیدان جایگزین آنها گردید. مرد ولایت راستیناو شیفته و شیدای خاندان وحی و رسالت بود و دل در گرو عشق آنان داشت. در فراز و نشیب های سخت زندگی به آنان توسل می جست و به برکت نام و یاد آنان بارها در سخت ترین شرایط مورد مهر قرار گرفت و از خطرات سهمگین نجات یافت.
او همان گونه که مرد دانش و بینش و ایمان بود، مرد جهاد و امر به معروف و نهی از منکر نیز بود. موضع گیری های شجاعانه اش در مقابل استبداد حاکم بر عراق از فراز منبر حسینی، تحسین برانگیز بود. او به خاطر حق گویی و ایستادگی در مقابل خودکامگی ها بارها طعم تلخ زندان و اسارت و تبعید و فشار را چشید و تا مرز شهادت پیش رفت و آخرین بار به اعدام محکوم گردید که بعد از ماه ها زندگی مخفی به یاری خدا از عراق خارج شد و از آنجا به کویت و لبنان و سپس ایران دست به هجرت زد. و سر انجام بعد از عمری تلاش و جهاد و فداکاری در ابعاد مختلف علمی و دینی و اجتماعی، در روز سیزدهم جمادی الثانی به سال ۱۴۱۵ هجری قمری، جهان را بدرود گفت.
به طور خلاصه همچون آنان میتوان آیت الله سید هاشم قزوینی، آیت الله سید محمد ابراهیم قزوینی، آیت الله محمد حسن قزوینی و دیگران، آیت الله سید محمد کاظم قزوینی را برشمرد. از موهبت های خدا به آیت الله قزوینی این بود که مرد قلم بود و قلمش در خدمت فرهنگ قرآن و خانواده و حیات رسالت می چرخید، که برخی از آثار فکری و قلمی آن بزرگوار عبارت اند از: سیره الرسول الاعظم، علی من المهد الی اللحد، شرح نهج نهج البلاغه (در سه جلد)، فاطمه الزهرا من المهد الی اللحد، الامام الحسین من المهد الی اللحد، فاجعه الطف و مقتل الحسین، زینب الکبری من المهد الی اللحد، موسوعه الامام الصادق مقابل السلام (در شصت جلد)، الامام الجواد من المهد الی اللحد، الامام الهادی من المهد الی اللحد، الامام العسکری من المهد الی اللحد، الامام المهدی من المهد الی الظهور و کتاب های باارزش دیگری که برخی به زبان های مختلف ترجمه شده اند. چون به دانش و بینش و ایمان و عمل مسلح بود، در این سفرها آثار سازنده ای از خود به یادگار نهاد که یکی از نمونه های آن این بود که: در مراکش به استناد یک روایت جعلی، دایر بر اینکه کشتی حضرت نوح روز عاشورا به ساحل نشست و توبه ی حضرت آدم روز عاشورا پذیرفته شد، روز عاشورا را به طور رسمی عید می گرفتند و صدها مجلس ازدواج به راه می انداختند و شیرینی ها پخش می کردند.
منبع: nooremarefat.ir
مطلب نورمعرفت را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان نورمعرفت در مورد این مطلب