شمشیر حمزه در قلب مکه نماد شجاعت و دلاوری
نور معرفت: روزی رسول خدا«ص» در مکه بر روی سنگی نشسته بود که مشرکین به آزارش کمر بستند و بچه دان شتری را بر سرش انداختند، بدان قصد که صدمه ای به جان پیامبر وارد سازند. حضرت به حالت غمگین به خانه آمد و ناگزیر ماجرا را برای ابوطالب باز گفت. حمزه و ابوطالب شمشیر به دست به کنار خانه کعبه آمدند و حمزه همان بچه دان شتر را بر سر یک یک مشرکان کشید و آنان از شدت هراس جرئت مقاومت و عکس العمل نداشتند.
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، حمزه بن عبدالمطلب، عموی پیامبر اسلام، با شمشیر خود در قلب مکه به نماد شجاعت و دلاوری تبدیل شد. او در مقابل ظلم و ستم قریش ایستادگی کرد و با قدرت و اراده ای بی نظیر، از حق و حقیقت دفاع نمود. شمشیر حمزه نه تنها ابزاری برای جنگ بود، بلکه نشانه ای از ایمان و فداکاری وی در راه خدا و دفاع از پیامبر اسلام به شمار می رفت.
بنابر روایت شیعه نیوز، روزی رسول خدا«ص» در مکه بر روی سنگی نشسته بود که مشرکین به آزارش کمر بستند و بچه دان شتری را بر سرش انداختند، بدان قصد که صدمه ای به جان پیامبر وارد سازند. حضرت به حالت غمگین به خانه آمد و ناگزیر ماجرا را برای ابوطالب باز گفت. حمزه و ابوطالب شمشیر به دست به کنار خانه کعبه آمدند و حمزه همان بچه دان شتر را بر سر یک یک مشرکان کشید و آنان از شدت هراس جرئت مقاومت و عکس العمل نداشتند.
در یکی از روزها ابولهب اشیای کثیفی را جلوی خانه رسول خدا«ص» ریخت. حمزه آنها را با نوک شمشیر خود برگرفت و بر سر ابولهب ریخت. او ناگزیر کثافت ها را با دست خود دور کرد و بر خویشتن نفرین فرستاد که چرا حمزه باید چنین حمایتی را از خود نشان دهد.[۱]
سر انجام دشمنان تصمیم گرفتند بوسیله محاصره اقتصادی از نفوذ و نشر اسلام بکاهند و موسس این آئین و حامیان او را در شرایط مشقت آوری قرار دهند. فرزندان هاشم و بعضی از یاران پیامبر به شعب ابی طالب انتقال یافتند و در آنجا به مدت سه سال روزگار سختی را سپری کردند. برای ممانعت از حملات ناگهانی مشرکان به آنان، چند نفر آماده هرگونه فداکاری بودند که در رأس آنان حمزه قرار داشت. وی در مدت اقامت در این دره، لحظه ای رسول خدا را ترک نگفت و مراقب جان او و یارانش بود. هنگامی که رسول اکرم«ص» می خواست پیمان عقبه را با اهالی مدینه ببندد، چون ابوطالب در گذشته بود، عباس عموی پیامبر و بزرگ خاندان بنی هاشم وظیفه خود دید که بدنبال رسول خدا برود و حافظ او باشد، لکن حمزه و حضرت علی«ع» مسلح و آماده رزم در گردنه کوه منی ایستادند. دشمنان که دیدند آنان مهیای جانبازی هستند، از حمله منصرف شدند[۲] و درصدد برآمدند تا ناامنی و آشوب را بر منطقه حاکم سازند.
در یکی از سال ها که قحطی و کم آبی حجاز را تهدید کرد، پیامبر تصمیم گرفت به عموی بزرگوار خود حضرت ابوطالب کمک نماید و هزینه زندگی او را پایین آورد. از این جهت قرار شد هرکدام از عموها یکی از فرزندان ابوطالب را به خانه خود ببرند. عباس جعفر را پذیرفت و رسول اکرم«ص» هم علی«ع» را به منزل خویش برد.[۳]
موقعی که رسول اکرم«ص» می خواست خدیجه کبری را به عقد و ازدواج خود درآورد، حمزه به همراه ابوطالب به خواستگاری این بانو رفت. در مجلس نکاح خدیجه هم حمزه حضوری مؤثر و فعال داشت و خطاب به حاضران تاکید کرد ادب را مراعات کنید، کمتر سخن بگویید و آماده هرگونه خدمتی باشید، چونکه مجلس حاضر متعلق به گزیده خداوند، مزین به انوار الهی، صاحب هیبت و وقار است. در همین مراسم، یکی از خویشاوندان عروس بر زبان آورد که داماد از مال دنیا بهره ای ندارد و مرد فقیری است و این سخن را به نحوی حقارت آمیز بیان نمود. حمزه نتوانست این وضع را تحمل کند، پس به حالت عصبانی از جای برخاست و او را مورد مذمت و انتقاد گزنده ای قرار داد و به ایشان تاکید کرد گویا در جهالت به سر می بری و از خِرد و رشد فکری نصیبی نداری که برای رسول خدا محرومیت از بضاعت مالی را به عنوان کاستی مطرح می کنی، چونکه وی در کمالات صوری و معنوی و فضایل آسمانی نظیر ندارد و ما خاندان او نه تنها اموال مان، بلکه جان هایمان را به او تقدیم می نماییم.[۴]
منابع:
[۱] تاریخ یعقوبی، ج ۱، ص ۳۶۲؛ اعلام قرآن، خزائلی، صص ۹۳ـ۹۰؛ دائره المعارف تشیع، ج ۱، ص ۴۳۷؛ فروغ ابدیت، جعفر سبحانی، ج ۱، ص ۲۷۶.
[۲] تاریخ طبری، ج ۲، ص ۷۸؛ سیره ابن هشام، ج ۱، ص ۳۵۰؛ قاموس الرجال، ج ۶، صص ۳۴۳، ۴۲۸ و ۴۳۰.
[۳] مقاتل الطابیین، ص ۲۶؛ کامل ابن اثیر، ج ۱، ص ۳۷.
[۴] مستدرک سفینه البحار، ج ۲، ص ۴۰۱؛ سیرة ابن هشام، ج ۱، ص ۲۰۵؛ تاریخ پیامبر اسلام، ص ۶۹؛ یادنامه ای بر سوگ حمزه، حسن اکبری مرزناک، ص ۵۱.
مطلب نورمعرفت را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان نورمعرفت در مورد این مطلب