آغاز امامت امام زمان(عج) غدیری دیگر
سالروز آغاز امامت حضرت ولی عصر(عج) در واقع امتداد غدیر، بلکه خود غدیری دیگر است. باید در این چنین روزی با امام زمان(عج) بر مبنای مفاد روایات و دعاها بخصوص دعای «عهد» پیمانی باردیگر بست. معرفت، محبت، ولایت و اطاعت بعضی از اصول این پیمان نسبت به حضرت صاحب الزمان(عج) است.
به گزارش نور معرفت به نقل از ایسنا، سالروز آغاز امامت حضرت ولی عصر(عج) در واقع امتداد غدیر، بلکه خود غدیری دیگر است. باید در این چنین روزی با امام زمان(عج) بر مبنای مفاد روایات و دعاها بخصوص دعای «عهد» پیمانی باردیگر بست. معرفت، محبت، ولایت و اطاعت بعضی از اصول این پیمان نسبت به حضرت صاحب الزمان(عج) است.
غربت و مظلومیت، رشته ای است پیوسته، از غدیر تا کربلا و از کربلا تا غیبت. آنها که آرزو داشتند در سال دهم هجری، در سایه سار تک درخت وادی جحفه باشند تا با صاحب غدیر بیعت کنند، امروز باید با حجت معبود، مهدی موعود بیعت کنند و هر چه در توان دارند، از یاری امام زمان خود دریغ ندارند.
چنان که امام علی(ع) می فرماید: «خوشا به حال کسی که زمان او (حضرت مهدی ضد السلام) را درک کند، به دوره او بپیوندد و دوره او را شاهد باشد».
ایشان در جایی دیگر می فرماید: «هیچ مرده ای باقی نمی ماند، مگر این که شادی ظهور مهدی ضد السلام در قبرش به او می رسد و آنها در قبرهایشان با هم دیدار می کنند و یکدیگر را به قیام قائم ضد السلام بشارت می دهند».
نهم ربیع الاول مصادف است با آغاز امامت حضرت مهدی(عج) امام بزرگ و امید مستضعفان جهان، او خواهد آمد و جهان را از عدل و داد پر خواهد نمود همانگونه که از ظلم و جور، پر شده است.
ولایت امام زمان(عج) بعنوان سرپرستی و حاکمیت وی بر افراد جامعه هست و این ولایت رکن و اساس دین است؛ هم چنین کلید گشایشگر و راهنمای انسان مسلمان در همه ابعاد دین است.
معرفت، محبت و ولایت امام (عج)، زمینه ساز عهد و پیمان با ایشان است، چونکه عشق و ولایت بدون مسئولیت پذیری، هوسی بیش نیست. عهد، التزام و نوعی تعهد پذیری در مقابل شخص یا کاری است و باید خویش را به وظایفی که نسبت به امام زمان(عج) داریم ملتزم سازیم و با ایشان برای انجام آرمان هایش عهد ببندیم و کسانی می توانند در عصر ظهور به این عهدها عمل کنند که در عصر غیبت به پیمان خود با امام عصر (عج) عمل کرده باشند. عهد و اطاعت، تجلی و نمود عشق و محبت است و زمینه سازی برای ظهور ایشان، بسط عدالت و فرهنگ عدل پذیری در جامعه و نهادینه کردن آن است.
آغاز امامت آن حضرت، به مشیّت الهی و برخی مصالح دیگر، با غیبت همراه بود که نخستین غیبت ایشان به «غیبت صغرا» معروف است که تا سال ۳۲۹ هجری قمری به طول انجامید. بعد از آن، مرحله جدیدی از غیبت که به دوره «غیبت کبرا» مشهور است، شروع شد که تابحال هم ادامه دارد. این دوران، سخت ترین دوره امتحان مردم است؛ چونکه ارتباط مستقیم با امام (علیه السلام)برای همگان میسر نیست و نایب خاصی هم وجود ندارد تا مردم به وسیله او بتوانند از آن حضرت، کسب تکلیف و پاسخ پرسش های شان را دریافت نمایند.
در توصیف این برهه از زمان، تعبیرهای بسیاری در روایات وارد شده است که از وجود فتنه های بسیار خطرناک حکایت دارد. بشر در این دوره، به علت بی توجهی به ارزش های اصیل الهی و انسانی، با وجود برخورداری از زندگی به ظاهر زیبا، آراسته و مدرن به زندگی نکبت باری گرفتار می شود. بدین معنا که هر چند شکم ها سیر و زندگی پر زرق و برق خواهد بود، ولی روح ها مضطرب، نگران و سرگشته است و از دست دادن هدف و فلسفه درست زندگی، یکایک افراد بشر را به یأس و ناامیدی کشنده ای گرفتار می سازد.
در فرهنگ اصیل اسلامی، برای جلوگیری از مبتلا شدن به چنین وضعی، تحت عنوان «وظایف دوران غیبت»، رهنمودهای بسیار مهمی از جانب پیامبر اکرم (ص) وائمه اطهار(ع) ارائه شده است. رعایت این موارد، سبب در امان ماندن از خطر انحراف است؛ چونکه پایبند نبودن به احکام الهی و از دست دادن ثبات فکری و اعتقادی صحیح، سبب آلودگی به فتنه های آخر الزمان خواهد شد.
۵ نشانه اصلی ظهور از دیدگاه امام صادق (ع)
نشانه های تخلف ناپذیر ظهور امام مهدی ضد السلام که بی هیچ تردیدی مقارن ظهور آن حضرت رخ خواهند داد و ارتباط گسست ناپذیری با آن دارند، پنج نشانه اند. بعضی از این پنج نشانه، اندکی قبل از ظهور و برخی چند ماه بعد از آمدن آن گرامی و برخی اندکی قبل از قیام نجات بخش و جهانی آن حضرت، پدیدار خواهند شد.
در این مورد، روایات بسیاری وارد شده است که با اندک تفاوت در ترتیب پیدایش این علائم و نشانه ها، آنها را نشان داده است.
از امام صادق ضد السلام در مورد پنج نشانه حتمی ظهور نقل شده که ایشان می فرمایند: قیام و شورش سفیانی؛ خروج یمانی؛ کشته شدن نفس زکیه در مسجدالحرام؛ فرو رفتن زمین در منطقه «بیدا» و صیحه(ندای)آسمانی.
منابع:
بعثه مقام معظم رهبری
مصباح کفعمی ج۲ ص۵۳۳ – بحارالانوار ج۵۰ص۳۳۵
مسارالشیعه ص۲۸-۲۹
روایت معتبر محمد بن حسین: کمال الدین شیخ صدوق ج۲ص۴۷۳
النعمانی، محمدبن ابراهیمبن جعفر، کتاب الغیبة، ص۲۰۰، ج۱۶/ المجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۴۰
شیخ طوسی، الغیبة، ص۲۶۷؛ کمال الدّین صدوق، ص۶۴۹؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۲۷۹؛ طبرسی، إعلام الوری، ص۴۲۶.
منبع: نور معرفت
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب