حسین اسرافیلی مطرح كرد
انتقاد از آمدن ترانه های آن ور آبی در شعر آیینی
نور معرفت: حسین اسرافیلی از ورود شاعران با زبان قهوه خانه ای به ادبیات دینی و استفاده از ترانه های آن طرف آبی برای شعر آیینی انتقاد می كند.
این شاعر در گفت و گو با ایسنا، درباره کیفیت شعر علوی در سال های اخیر اظهار نمود: خیلی نمی گردد شعر را آنالیز کرد، شعر مقوله خاص خودش را دارد. منتها بنیان تفکر شعر پارسی بر ارزش ها و باورهای دینی استوار است، یعنی در هر بیتی از حافظ یا مولوی، سعدی و... و کسانی مثل بیدل که حتی در هند هستند، اندیشه ها و تفکرات دینی موجود در کتاب ها و منابع دینی ما را می شود پیدا کرد؛ یعنی باورهای مذهبی در شعر فارسی حضور و ظهور دارد.
او اضافه کرد: فرقی که بین ادبیات آیینی امروز و ادبیات آیینی روز گذشته وجود دارد این است که ادبیات آیینی و علوی و شعر دینی ما در گذشته با کلمات پاک و مطهر وارد ساحت ادبیات ائمه (ع) می شدند که این ساحت خود آن قدر منزه و پاک بود که علمای بزرگوار وارد این عرصه شده بودند. این نشان میدهد این عرصه خیلی پاک و منزه بوده که علمای بزرگوار را به دنبال خود کشیده اما از آن طرف در گذشته با تعابیر کلی وارد این عرصه می شدند. در شعر بزرگان ما اگر در یک قصیده ۱۰۰ بیتی، ۲۰ بیت مستقیم درباره آن ائمه (ع) بود، بقیه را می شد برای ائمه دیگر هم بهره برد و خواند. درست است که ائمه مطهر ما همه از یک نور واحد هستند، اما بالاخره خاصیت های خاص خودشان را دارند و این طور نیست که یک زبان مشخص را که توصیف ها و القاب مشخصی دارد بشود برای همه به کار برد.
اسرافیلی سپس به تفاوت های شعر مذهبی امروز نسبت به گذشته اشاره و بیان کرد: اما در ادبیات امروز ما دو تمایز هست؛ در ادبیات گذشته زبان بسیار منزه و پاک بود، اما حالا متاسفانه زبان منزه و پاک نیست؛ زبان یک زبان قهوه خانه ای است. شاعران با همان زبانی که در پارک با هم صحبت می کنند وارد عرصه ادب عاشورایی و ادب علوی می شوند. اما حسنی هم وجود دارد و آن این که وقتی شاعران وارد توصیف ائمه می شوند به آن جلوه های خصوصی و ویژه و خاص آن ائمه بیشتر توجه دارند و دیگر نمی گردد قصیده ۱۰۰ بیتی امروز را برای چهار امام بخوانیم و به خاصیت های خاص امام توجه دارند، این حسن کارشان است که در گذشته کمتر به آن توجه می شد.
این شاعر که معتقد می باشد ورود به شعر ائمه ادب و ترتیبی خاص نیاز دارد همین طور اظهار داشت: امروزه مجامع دینی و هیئت ها زیاد و در نتیجه مداح هم زیاد شده که این ها به شعر نیاز دارند، اما هر کس دو دانگ صدایی دارد، مداح شده و هر کس دو دانگ از ادبیات سر در می آورد، شاعر شده، آنها فکر می کنند همین که وزن را می شناسند برای شان کافی است. خصوصا در سرور و تولد ائمه اشعاری می گویند که من با خودم می گویم این ها فردا چطور می خواهند جواب ائمه را با این توصیف ها بدهند.
حسین اسرافیلی در ادامه از شاعران مطرح آیینی در گذشته و حال نام برد و درباره مراجعه نکردن مداحان به این شاعران اظهار داشت: ما شاعران بسیار خوبی داریم که کارهای بسیار خوبی کرده اند؛ اما چون مداح های ما ذوق شان به آنها نمی رسد سراغ شان نمی روند و ترانه ای را که آن طرف آب ساخته شده و در ذهن مخاطب نشسته برمی دارند و با یک شعر مزخرف بعنوان شعر آیینی می خوانند و عقل شان نمی رسد که این ترانه است و مخاطب من با شنیدن این شعر یاد آن ترانه می افتد. اما چون ذوق شعری ندارند سراغ شعرهای آبکی می روند و سراغ شعرهای ارجمند صامت بروجردی و عمان سامانی نمی روند. در روزگار خودمان هم شاعران بسیاری هستند که شعرهای خوبی دارند. اما بجای این که سراغ این شعرهای ارجمند بروند چون اصلا شعر خوب را نمی فهمند سراغ این شعرهای آبکی می روند که اصلا ارزش شعری ندارد. این یک مشکل است و مشکل دیگر اطلاعات نداشتن و وارد ساحت مقدس شدن و برایش شعر گفتن است. برخی شاعران که درباره ائمه شعر می گویند، هیچ اطلاعی از زندگی و روزگار آنها ندارند.
منبع: نور معرفت
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب