یادداشت، امیر دبیری مهر؛
بزرگترین درس كرونا این است كه سرنوشت انسانها به هم گره خورده است
نور معرفت: بزرگترین درس كرونا برای بشر این است كه سرنوشت همه انسانها به هم گره خورده و جهان انسانها جهان موازی نیست، بلكه جهان ما تارو پود در هم تنیده ای است.
به گزارش نور معرفت به نقل از مهر، متن زیر یادداشتی است از امیر دبیری مهر، پژوهشگر و نویسنده در مورد شیوع ویروس كرونا در جهان كه در ادامه می خوانید؛
ورای همه نگرانی ها درباره سرایت فراگیر و همه جایی ویروس كرونا كه زندگی بالغ بر ۸۰ مردم كشور دنیا همچون ایران را تا این لحظه به حالت تعلیق در آورده این پرسش بنیادین و درونی در همه انسان ها شكل گرفته و بی پاسخ مانده است كه ماجرا چیست؟ آیا با این مسأله بعنوان یك بیماری عادی می توان روبرو شد؟ ایا دوران آخرالزمان فرارسیده است؟ آیا در چرخه متوالی ای از بلایا و گرفتاری ها قرار گرفتیم؟ ایا بلایا و تهدیدهای جدی تری هم مانند برخورد شهاب سنگ با كره زمین پیش رو داریم؟
حجم قابل توجهی از محتوای تولید شده در فضای مجازی در ایام اخیر دغدغه های این چنینی داشته اند اما از آنجائیكه پاسخ روشن و دقیقی برای آن ندارند با شوخی و مطایبه از كنار آن می گذرند. هر چند اهمیت و جدیت مساله در جای خود باقی است و لزوماً با پاسخ ندادن ما پرسشها پاك نمی شوند چگونه است كه بشر با این همه پیشرفت و ترقی در علم و فناوری و نانو فناوری و ژنتیك و پزشكی توان مواجهه با ویروسی ناشناخته و ناخوانده به نام كووید نوزده را ندارد؟ ویروسی كه به سرعت وارد ریه بشر شده و با تكثیر سریع جلو تنفس آدمی را می گیرد.
اما مسأله اصلی این ابتلاء و تلفات نیست، مسأله اصلی اضطراب و نگرانی میلیاردها انسانی است كه هر لحظه خودرا در معرض این بلای نابهنگام می بینند.
به هر حال مسأله جدی است و می توان از منظرهای مختلفی به این بحران بشری نگاه كرد، اما نگارنده در این مطلب قصد دارم از زاویه خاصی به آن نگاه كنم كه می تواند موافقان و مخالفانی داشته باشد، اما مهم این است كه ذره ای انسان را به فكر فرو برده شاید و تنها شاید دنیای پسا كرونا را جهان بهتری جهت زندگی سازد.
ماجرا این است كه در پشت هستی و طبیعت كه ظاهراً آرام و موقر و ساكت و بی تفاوت است هوشیاری عجیب و چشمان رصد گر و اسكنرهای بسیار قوی ای نهفته است.
سالیان مدیدی است بشر گرفتار طغیان و خود خدا انگاری و خود برتر بینی عجیبی در مواجهه و مقابله با هستی شده است. این طغیان عمومی است هم پیروان ادیان مختلف را شامل می شود هم لاادری ها و ملحدین را. این باور صد درصد غلط با هزار تأویل و تفسیر از یك سو و هزار فلسفه و تعقل نمایی به یك باور همگانی تبدیل گشته است كه هدف از خلقت هستی و جهان ما آدمیان بودیم و بس.
از این رو حق داریم و حتی وظیفه داریم و می توانیم تا جایی كه قدرت مان اجازه می دهد هر كاری خواستیم انجام دهیم و به هر امری دست درازی نماییم به عبارت دیگر گلیم تصرف ما در عالم را انتهایی نیست. حیوانات را ابزار و وسیله عیش و نوش و تفریح خود كردیم، غافل از اینكه حیوانات هم در این هستی مقام خودرا دارند نه پایین تر از انسان و نه بالاتر از انسان و آنچه تابحال گفته شده بافته های ذهن همین انسان ذی نفع است. عدالت نهفته در هستی برای هر وجودی مقامی و جایگاهی مقرر كرده است و خوی متجاوز و كشتارگر بشر آن قدر تكرار شده و استمرار یافته كه بعنوان امری بدیهی تلقی شده است.
بشر با طبیعت شامل خاك و دریا و آب و كوه و رودخانه ها و از همه مهمتر هوا چنان بی رحمانه رفتار كرده است كه گاهی طبیعت در چارچوب سیل و طوفان و وارونگی هوا به این توحش انسان به ظاهر متمدن نما واكنش نشان میدهد. از اینها گذشته و از همه مهمتر انسان ها نه تنها به حیوانات و گیاهان و طبیعت رحم نكرده و نمی كنند به ابنا خودشان هم رحم نمی كنند. هستی هوشیارانه ناظر بر این همه نابرابری؛ بی عدالتی، فقر، ظلم و جهل نوین است مجموعه ای از زشتی ها و پلیدی ها كه روزانه با صدها شبه نظریه و نظریه توجیه می شود. رسانه ها در جهان با انواع و اقسام برنامه ها و سرگرمی ها برای انسان ها لالایی غفلت می خوانند تا تلخی های پیرامون مان را نفهمیم یا تجاهل نماییم.
جهان سرمایه داری با زرق و برق خود توهم خوشبختی را به بهای گزافی به انسان ها می فروشد و دین فروشان هم از سر ناامیدی از این دنیا با تزریق تخدیر در بخش بزرگی از انسان ها خوشبختی و سعادت را به جهان دیگر حوالت می دهند و بنیادگرایان هم كه می خواهد بهشت را در همین دنیا بنا كنند بر آتش این جهنم می دمند كه داعش نمونه اخیر آن بود.
مگر می شود این همه جنگ و جنایت در عالم جاری باشد و تأثیر آن بر زندگی دیگران ادارك نشود؟ بزرگترین درس كرونا برای بشر این هست كه سرنوشت همه انسان ها به هم گره خورده است و جهان انسان ها جهان موازی نیست، بلكه جهان ما تارو پود در هم تنیده ای است. هیچ آهی بلند نمی گردد مگر اینكه اثری بر جایی باقی می گذارد. نمی توان حصاری حصین برای خودمان بسازیم و رخت و بخت خودمان را از دیگران جدا نماییم.
آری می توانیم به این بیندیشیم كه كرونا تنها و تنها یك واكنش هستی و طبیعت به كردار بشر است، البته كه در این فتنه عالم گیر خشك و تر با هم می سوزند. با گناه و بی گناه. خوب و بد. صاحبان تقصیر و قصور فرقی نمی كنند. هستی و طبیعت به ما انسان ها پیام می دهد كه ای انسان های به ظاهر متمدن از توهم خود بزرگ بینی و خود محور پنداری بیرون بیایید. این عالم بزرگ تر و حكیمانه تر از آنی خلق شده كه شما می پندارید. این كره خاكی در مقابل عظمت هستی ذره ای بیش نیست این زمان هم در مقابل صدها میلیارد سال عمر هستی ثانیه ای بیش نیست.
چه برسد به ما انسان های زنده در سال ۲۰۲۰. قواعد حاكم بر هستی هم آنی نیست كه شما انسان ها وضع و جعل می كنید تا جایی كه با این قوانین همراه و همسو هستید. اوضاع بر وفق مراد خواهد بود و اگر با هزاران كلك و تحریف و توجیه در مقابل نظم این هستی قد برافراشتید و با پرچم فریبای اشرف مخلوقات و اومانیسم به رخسار طبیعت و هستی تیغ كشیدید، منتظر واكنش های ویرانگر باشید. كرونا یكی از این واكنش هاست، اما متأسفانه آخرین آنها نیست. آیا بشر به این بلوغ خواهد رسید كه برای دوران پساكرونا حیات نوینی را آغاز كند و در مقابل طبیعت متواضع تر و مهربان تر باشد؟
منبع: نور معرفت
مطلب را می پسندید؟
(2)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب